ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ από τα μέλη του ΔΣ της ΠΟΣΠΕΡΤ:

Φ. Δαγρέ Γ. Καλοφωλιά Ν. Ρουκουνάκη

Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,

Εντυπωσιακή είναι η αγανάκτηση που εκφράζει μεγάλη μερίδα εργαζομένων, για την παραδοξότητα της συνδικαλιστικής «μαχητικότητας» και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η δυνατ

ότητα της απεργίας.

Διέλυσαν την ΕΡΤ με την αποκοπή των 75 εκατομμυρίων, (de facto συρρίκνωση που απλά δεν έχει φανεί ακόμα) και δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Το μισθολόγιο και η υπογραφή της περιβόητης ΚΥΑ έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Προσέλαβαν κατά δεκάδες κομματικό στρατό προκειμένου να καλύψουν τις θέσεις ΠΕΘ και Ειδικών Συμβούλων, πάλι χωρίς καμία αντίδραση. Από τους καλοκαιρινούς μήνες γνωρίζουμε τις κινήσεις του Δένδια για τις κτηριακές εγκαταστάσεις της ΕΤ1, χωρίς επίσης καμία αντίδραση. Και τώρα με παράκεντρες αφορμές (και με την προοπτική των εκλογών για τον εκπρόσωπο εργαζομένων), ξεκινάμε κυλιόμενες εικοσιτετράωρες. Είναι αυτή η σωστή αντίδραση και στο σωστό χρόνο;

Αλλά το κυριότερο θέμα είναι η λειτουργία του ΔΣ και ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις. Και είναι πράγματι λυπηρά και τραγελαφικά τα όσα συμβαίνουν στη διάρκεια των συνεδριάσεων του ΔΣ της ΠΟΣΠΕΡΤ αλλά και μετά τη λήξη τους.

Ακραία ενδεχομένως εκτίμηση, αλλά πως διαφορετικά θα μπορούσε να ερμηνεύσει κάποιος το γεγονός, αποφάσεις που λαμβάνονται με θεσμικό τρόπο να ακυρώνονται ή να τροποποιούνται αυθαίρετα και μάλιστα χωρίς καμία ενημέρωση των μελών του Δ.Σ. Τα μέλη του ΔΣ έμαθαν απ’ την τηλεόραση για την απ’ ευθείας μετάδοση της κας Μέρκελ (είχε αποφασιστεί να μην μεταδοθεί) ή για την τροποποίηση της τελευταίας στάσης εργασίας σε 24ωρη απεργία.

Όταν οι εργαζόμενοι δίνουν αγώνα επιβίωσης είναι αδιανόητο κάποιοι να αγνοούν αποφάσεις που λαμβάνονται σε θεσμικό επίπεδο και να επιλέγουν πλαίσια μονομερών συναντήσεων και επαφών όπου εκεί μοιραία προωθούν και αναδεικνύουν τις προσωπικές τους επιλογές και επιδιώξεις.

Έντονος μέσα στο ΔΣ είναι και ο αυταρχισμός (τσαμπουκάς θα ήταν η σωστή λέξη), μέχρι σημείου να γίνεται αδύνατον να διατυπώσεις διαφορετική άποψη, χωρίς το προεδρείο να σε διακόπτει με φωνές και ένταση. Υπάρχει λόγος για όλα αυτά; Σαφώς και υπάρχει. Μέσα στις φασαρίες και τις φωνές, οι πιο αδύναμοι συναισθηματικά κλείνονται στο «καβούκι» τους και παραμένουν σιωπηλοί ή … συμφωνούν με το προεδρείο.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι ότι από τις δικές μας αποφάσεις που θα πρέπει να είναι προϊόν συνεργασίας μέσα από θεσμικές διεργασίες θα κριθεί το μέλλον των εργαζομένων που εμάς έχουν επιλέξει να τους εκπροσωπούμε.

Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε είναι μακρύς και δύσκολος και προϋποθέτει μεγαλύτερη συνοχή, αντοχή, σοβαρότητα και προπάντων σεβασμό στις θεσμικές διαδικασίες, προκειμένου να προχωράμε επιτυχημένα και με αξιοπρέπεια.

Φ. Δαγρές Γ. Καλοφωλιάς Ν. Ρουκουνάκης