γιατί τα τετραχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια

Η ελληνική κοινωνία και η οικονομία βυθίζονται όλο και βαθύτερα στην εξαθλίωση και στην ύφεση και η ΕΡΤ μετατρέπεται, για μία ακόμη φορά, σε σκηνικό θεάτρου του παραλόγου. Σχεδόν 30 προσλήψεις έγιναν, σε χρόνο ρεκόρ, για να μπορέσει η κυβέρνηση να θέσει υπό πλήρη έλεγχο την δημόσια τηλεόραση και να βάλει στο περιθώριο τις ανεξάρτητες φωνές. Τον τελευταίο καιρό, στους διαδρόμους του κτιρίου της Μεσογείων κυριαρχούν η ίντριγκα, τα αλληλομαχαιρώματα, οι προσωπικές στρατηγικές και η προσπάθεια να διατηρηθούν οι ισορροπίες ανάμεσα στους τρεις κυβερνητικούς πόλους. Η παρουσία του Αιμίλιου Λιάτσου στη θέση του Γενικού Διευθυντή επέβαλε την επιστροφή του Βασίλη Θωμόπουλου, μετά από απαίτηση της Χαριλάου Τρικούπη, καθώς στο ΠΑΣΟΚ έβλεπαν το ραδιομέγαρο να γίνεται γαλάζιο, με μια στρατιά συμβασιούχων πολυτελείας, που από τη μία στιγμή στην άλλη υπέγραψαν συμβάσεις προσωπικού ειδικών θέσεων και ειδικά συμβόλαια. Συνταξιούχοι επέστρεψαν για να καταλάβουν θέσεις εργασίας και τα τετραχίλιαρα το μήνα μοιράστηκαν αφειδώς, σε εποχή βαθιάς κρίσης και με χιλιάδες συναδέλφους να είναι άνεργοι και πολλούς από αυτούς να μην εισπράττουν ούτε τις 3,60 του επιδόματος ανεργίας. Οι δημοσιογράφοι των ειδήσεων δεν γνώριζαν σε ποιον να απευθυνθούν. Η ημέρα ξεκινούσε με άλλον διευθυντή ειδήσεων και με άλλον έπιανε η νύχτα. Την ίδια ώρα, το κανάλι διασυρόταν στο διαδίκτυο με όσα γράφονταν για την κόρη μεγαλοστελέχους της Νέας Δημοκρατίας, που υπέγραψε πρώτα σύμβαση με μισθό 3,5 χιλιάδες ευρώ το μήνα για να παρουσιάσει δίωρη ενημερωτική εκπομπή, χωρίς να έχει καμμία ανάλογη εμπειρία. Και, φυσικά, χρειάστηκαν δεκάδες πρόβες για να γίνει αντιληπτό, σχεδόν ένα μήνα μετά, ότι η εν λόγω, συμπαθέστατη κατά τ' άλλα, νεαρή κυρία, δεν είχε την ικανότητα να “σταθεί” σε ζωντανή εκπομπή, ούτε για δέκα λεπτά. Την ίδια ώρα, δύο από τις λίγες ελεύθερες φωνές της ελληνικής τηλεόρασης, ο Κώστας Αρβανίτης και η Μαριλένα Κατσίμη, περιορίζονταν σε ένα δίωρο, 6-8, δύο ώρες λιγότερο από πέρυσι, μόνο για να τηρηθούν τα προσχήματα και, παράλληλα, το υπόλοιπο ενημερωτικό πρόγραμμα της ΝΕΤ έπεφτε στα χέρια έμπιστων της νέας κυβέρνησης. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που ζητούν από τον ελληνικό λαό, νέες θυσίες, τον υποβάλλουν για μία ακόμη φορά, στο μαρτύριο των περικοπών, με την υπόσχεση ότι θα είναι οι τελευταίες, και αφήνουν χωρίς ελπίδα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, που βιώνουν ήδη τον εφιάλτη της ανεργίας. Αυτή δεν είναι η ΕΡΤ που θέλουμε. Αυτή δεν είναι η ΕΡΤ-στήριγμα στους αγώνες των εργαζομένων και των συνταξιούχων που θα ήθελε η ελληνική κοινωνία. Αυτή δεν είναι, σίγουρα, η ΕΡΤ της πλουραλιστικής ενημέρωσης που θέλουν τα εκατομμύρια των τηλεθεατών, σε ολόκληρη την Ελλάδα και στην ομογένεια, που την παρακολουθούν.